Niewiniątka

Z wielką mocą przychodzi wielka odpowiedzialność, jak mawiał wujek Ben. Czy mając jakieś nadnaturalne zdolności wykorzystamy je w dobrym celu, czy będzie nas kusiła ciemniejsza strona? I czy dzieci mogą być złe z natury? To są pierwsze pytania jakie zdają się zadawać twórcy filmu “Niewiniątka”. Filmu, który choć nie ma bezpośrednio przypiętej metki horroru, to jednak mamy tu i grozę i czynnik nadnaturalny, co wystarczy by zaintrygować miłośników tego gatunku.

Nasza młoda bohaterka przeprowadziła się właśnie do nowego miejsca. Nikogo tu jeszcze nie zna, ale od razu widzimy, że ma zamiłowanie do lekkiego dręczenia. Zdeptać dżdżownicę, zniszczyć mrowisko czy wrzucić potłuczone szkło do buta swojej autystycznej siostry, wydaje się fajną zabawą. Przynajmniej dla niej. A to było takie miłe dziecko. Zawsze mówiło dzień dobry.

Jednak to nie ona jest tu czarnym charakterem. Wkrótce poznaje chłopca, który objawia talent telekinezy. W okolicy mieszka też inna dziewczynka, która zaprzyjaźnia się z siostrą naszej bohaterki, a i ona przejawia pewne zdolności. Gdy czwórka dzieciaków jest razem ich moce zdają się nasilać, a z czasem dzielący ich dystans może być też większy. Trening czyni mistrza.

“Niewiniątka” to kino europejskie, więc nie charakteryzuje się taką efektownością do jakiej przyzwyczaiły nas obrazy amerykańskie czy nawet azjatyckie. Co wcale nie jest wadą. Weźmy choćby efekty specjalne. Te są doskonałe i bardzo naturalne. Ich skala nie jest imponująca, ale tym bardziej łatwiej jest w nie uwierzyć. W końcu kto wie, czy wasz sąsiad nie przynosi sobie kapci mocą umysłu, skoro robi to tylko w swoich czterech ścianach lub głęboko w lesie, gdzie nikt go nie widzi. Na pierwszy rzut oka wszystko jest normalne. A jednak dzieją się tu rzeczy niezwykłe.

Niezwykłe umiejętności kuszą też do wykorzystania ich we własnym celu. Np. można przejąć nad kimś kontrolę i kazać zrobić mu rzeczy, których normalnie by nie zrobił. A to prowadzi już do prawdziwej grozy.

Napięcie w filmie narasta wraz ze wzrostem umiejętności naszych młodocianych bohaterów. Przesunięcie kamienia różni się nieco od przesunięcia garnka z wrzątkiem. A moc kusi. Bardzo ładnie jest to tutaj stopniowane. Tak samo jak sama groza, która nabiera mocy wraz z czasem projekcji. Od razu wiemy, że wydarzy się tu coś złego. I tego uczucia nie rozwiewa nawet wciąż słoneczna pogoda za oknem. Dodaje tylko kontrastu. Wbrew pozorom zło nie czyha tylko w mroku.

Czy nasi bohaterowie przewidują konsekwencje swoich czynów? Czy empatia jest wrodzona? Czy można się jej nauczyć? Czy dziecko może być złe? Pytań, które zadają twórcy jest więcej. Odpowiedzi musimy sobie udzielić sami.

“Niewiniątka”, choć są małym filmem o supermocach, okazują się całkiem dużym filmem o tym, co nas kształtuje i konsekwencjach naszych czynów. Jasne ma swoje przestoje. Można nawet powiedzieć, że to wszystko już było. Ale tutaj dostajemy to zamknięte w całkiem sprawnie opowiedzianej historii. Może nieco kameralnej. Może nie epatującej efekciarstwem. Ale może dzięki temu silniej przemawiającej do widza. Muszę baczniej przyglądać się dzieciom na placu zabaw.