Seryjni.pl

Seryjni mordercy to temat, który fascynuje wielu i na wiele sposobów. Najgorzej, gdy motywuje do naśladownictwa. Zdecydowanie lepiej, gdy przynosi twórczą wenę. Maciej Szymczak obrał ten drugi kierunek. Zawęził zainteresowania do obszaru naszego kraju i przedstawił swoim czytelnikom galerię zwyrodnialców, którą ubrał w ramy zbioru opowiadań “Seryjni.pl”.

I zrobił to w nad wyraz rozmaitej formie. Otóż niektóre teksty napisane są z pełną powagą, gdzie mamy akcenty psychologiczne. Możemy obserwować tok myślenia mordercy, jego fiksacje i motywacje. Sposób działania oraz emocje jakie mu towarzyszą podczas przestępczej działalności, a także między atakami. Narastającą frustrację, oczekiwanie, planowanie.

Inne opowiadania, są mniej poważne albo ukazują akcję z zupełnie innej perspektywy. Raz jest to slasher, gdzie poznajemy grupkę nastolatków, którzy wywołują ducha mordercy. Konsekwencje są opłakane, ale i zakończenie rzuca na całość zupełnie nowe światło. Opowieść o duchach też się znajdzie. Mordercy musieli gdzieś mieszkać. Często gromadzili swoje trofea w mieszkaniach. Pewien bloger postanawia spędzić noc w jednym z nich, a na miejscu dozna niepokojących przebłysków z przeszłości. Innym ciekawym zabiegiem jest zaprezentowanie systemu RPG opartego na wcielaniu się w seryjnego mordercę. Powodzenie ataku zależy od rzutu kośćmi, a wyobraźnia generuje resztę. Ale czy na pewno?

Nie brakuje też przedstawienia wydarzeń z punktu widzenia ofiary lub osób postronnych. W pewnej wsi pojawia się obcy, który choć nie budzi zaufania, spotyka się z w miarę dobrym przyjęciem. Do czasu, gdy nie ukaże swojego prawdziwego oblicza. Pewien włóczęga na dworcu zostaje poczęstowany jedzeniem i otrzymuje propozycję noclegu. Perspektywa kusząca, ale też trochę niepokojąca.

Tak szeroki wachlarz motywów, sprawia, że choć podmioty tekstów wydają się jednowymiarowe, to sposób ich ukazania już taki nie jest. Dzięki temu poszczególne opowiadania czyta się i przeżywa inaczej. Szczególnie, że autor choć bazuje na prawdziwych wydarzeniach, często dokłada do nich swoje własne wariacje. Każdy tekst jest inny, ale zawsze ciekawy.

Nie da się pisać o morderstwach unikając krwawych opisów. Nie inaczej jest tutaj. “Seryjni.pl” obfitują w sceny przemocy. Rozczłonkowane ciała, wycinanie organów, a także zbrodnie na tle seksualnym obecne są w każdym opowiadaniu. Na szczęście ich obecność wynika z fabuły i motywu przewodniego całego zbioru. To nie jest przemoc tylko dla szokowania. Ona ma tu konkretną rolę i autor zazwyczaj unika niepotrzebnego jej przeciągania. I bardzo dobrze. Dzięki temu nie popada w groteskę, a poszczególne historie w połączeniu z pewną warstwą dokumentalną, sprawiają, że ich wydźwięk jest mocniejszy. Ci ludzie faktycznie żyli, a te zbrodnie miały kiedyś miejsce.

Na plus zaliczam też pewne cienkie nitki, które przeplatają się w niektórych opowiadaniach. Tytuł nie jest przypadkowy, a jego obecność w niektórych tekstach, choć symboliczna, sprawia, że dostajemy coś na wzór zbrodniczego uniwersum. Mała rzecz, ale godne pochwały.

Mógłbym co prawda ponarzekać na taką sobie korektę. Wytknąć kilka słabszych dialogów. Ale to tylko małe skazy na całkiem przyzwoitej książce, które w ogólnym rozrachunku wcale nie przeszkadzają.

Po “Seryjnych.pl” warto sięgnąć, bo to zwyczajnie udany zbiór. Jeśli kojarzycie takie nazwiska jak Kot, Denke, Kolanowski czy Arnold, to poczujecie się jak w domu. Jeśli nie, to może warto je poznać. A może wpadną wam w oko nowe, o których warto później doczytać. Ja wszystkich nie znałem, a teraz inaczej patrzę na sąsiadów. W końcu skąd mam wiedzieć co oni robią w swoich mieszkaniach. Po co nocą wchodzą na strych lub wędrują do piwnicy. Kto ich tam wie. A Maciej Szymczak podsunął mi kilka obrazów, przez które lepiej mieć się na baczności.