#scary100challenge - podsumowanie tygodnia #2

Wsparta skronią o ścianę zrujnowanego mauzoleum, klęcząca postać sprawiała wrażenie głęboko zamyślonej lub rozmodlonej. Aż dziw, że ktoś w ogóle pamiętał o grobach na tym od dawna opuszczonym i kompletnie zaniedbanym cmentarzu. A jednak, wzrok mnie nie mylił i ta kobieta naprawdę tam klęczała. Bił od niej dziwny chłód, co upodabniało ją do kamiennego posągu. Dopiero, gdy podszedłem bliżej, zrozumiałem, dlaczego: jej twarz nosiła znamiona zaawansowanego rozkładu. Rozdziawione usta zdawały się wołać o pomoc bądź o zbawienie duszy, gdy zobaczyła nad sobą Anioła Śmierci. Nie było mi dane to zgłębić, jest mi natomiast dane widzieć ją co noc we śnie.

--

"Cicha przystań” - Flora Woźnica

Poczuła gwałtowny ruch w brzuchu, jakby... Kopnięcie? Zmarszczyła brwi. Może to jakiś skurcz mięśni? Albo gazy w jelicie? Przekręciła się na drugi bok. Uderzenie, tam wewnątrz. Położyła rękę na brzuchu, była pewna, że coś się w nim rusza. Pobiegła do łazienki i pochyliła się nad muszlą. Zwymiotowała raz, drugi. Za trzecim miała wrażenie, że coś utknęło w gardle. Sięgnęła dłonią i złapała za przedmiot, wystający z spomiędzy warg. Z trudem wyciągnęła go i rzuciła na podłogę. Ujrzała złoty krzyżyk na łańcuszku. Z jej ust wymknęło się głośne beknięcie, z kącika ust pociekła krew. A mówili: „nie połykać księdza w całości”.

--

"SERCE" - Anna Musiałowicz

Stukanie rozchodziło się po całym domu. Uporczywe, nieznośne, niedające się skupić na niczym. Nie ustawało, dopóki nie podniósł się, nie przeszedł korytarza, nie otworzył drzwi. Za nimi napotykał pustkę. Głupie dzieciaki robią kawały – pomyślał. Lekko kulejąc na prawą nogę wrócił na fotel, gdzie rozsiadł się wygodnie. Stukanie znów rozległo się w całym domu. Nie mógł go zignorować, ponownie ciężko się podniósł i ruszył korytarzem. Gdy tylko dotknął klamki, ucichło. Zirytowany wrócił do pokoju, wiedząc, że zaraz, wbrew sobie, ruszy ku drzwiom. Przemierzył drogę kolejny raz, a gdy je uchylił, usłyszał:
– Pod podłogą, mężu. Tu, gdzie ukryłeś moje martwe ciało.

--

"Pani" - Jakub Bielawski

,,Panią powiesili na takich hakach, o tu, pod sufitem. A potem oni sobie poszli spać, o tu, przy ogniu. I oni sobie śpią, śpią sobie, ale nie wiedzą, że ona żyje, że ona nie śpi i się na nich ciągle patrzy.” Dziewczynka nagle krzyczy, odkłada kartkę i biegnie do drzwi gdzie już czeka na nią tata. Wpada mu w ramiona, broda łaskocze ją w policzki. ,,Pożegnaj się ładnie” mówi tata. ,,Do widzenia.” mówi dziewczynka. Przedszkolanka podnosi rysunek, marszczy brwi. ,,A co dalej?” pyta. ,,Nie wiem” odpowiada dziewczynka, ,,ale jak w nocy przyjdzie do mnie ta pani to mi pewno opowie”.

--

"Zabawa" - Wojciech Gunia

Syn lubi zderzać resoraki. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że po każdej takiej zabawie czytam wiadomości o wypadku drogowym.

Kiedyś zrzucił na ziemię samolocik. Na następny dzień świat obiegły zdjęcia katastrofy.

Raz na ognisku zbudował z pokruszonych cegieł i patyków mały domek, w którym siedziały ludziki z papieru. Tego samego dnia dowiedzieliśmy się o ofiarach śmiertelnych pożaru w sąsiedniej wsi.

Patrzę na mojego syna. W jego ruchach nie ma gwałtowności, jego oczy są jasne i pogodne. Być może skądś „wie”, ale nie jest świadomy co.

Jest jeszcze druga możliwość, ale o niej akurat wolę nie myśleć.

"Kto tam stoi?" - Wojciech Gunia

Mijam ją co jakiś czas. Nie codziennie, nie regularnie, tylko co jakiś czas.

Widzę ją, postać odwróconą plecami, nieruchomą, w cienistej bramie, w bocznej alejce parku, gdzieś na krawędzi kręgu światła spływającego z latarni.

Nie potrafię określić jej płci. Ani wzrostu. Tak, jakby gdzieś zaburzała się perspektywa.

Niby skryta, rzuca się w oczy, wbija boleśnie w kącik oka, jak drzazga na gładkiej powierzchni świata.

Za każdym razem stoi pod innym kątem, czasami wydaje mi się, że niemal widzę zarys profilu.

Nic nie przeraża mnie tak bardzo jak myśl, że kiedyś staniemy twarzą w twarz, że kiedyś spojrzymy sobie w oczy.

--

„Przesyłka dla Antosia” - Marek Ścieszek

– Dzień dobry, kurier. Zastanę pana w domu?
– Oczywiście. Czekamy na pana.
– Mógłby pan wyjść? Jestem na zewnątrz.
– Nie bardzo. Nie mam z kim zostawić dziecka.
W przyłożonej do mego ucha komórce zapada cisza. Kilka stłumionych słów w tle. Dźwięk zrywanego połączenia. Dwie minuty później słyszę kroki na klatce schodowej i dzwonek do drzwi.
– Proszę do środka.
– Trzeba będzie podpisać. W tym miejscu. Fajny dzieciak.
Odwracam głowę. Za moimi plecami stoi Antoś.
– Tak – odpowiadam. – Ta przesyłka jest właśnie dla niego.
– A co jest w pudełku? Zabawka?
– Pudełko jest puste – informuję go, zamykając drzwi.
Kąciki warg Antosia unoszą się niespiesznie, ukazując kły.

--

"Tatuaż" - Maciej Klimek

Wiecie czym jest szczęscie?
To nie jakieś durne zakupy, kochająca osoba czy pełen portfel. Szczęscie to nowy, oczojebny Lovecraftowski tatuaż na ramieniu!! Tygodnie wyrzeczeń w końcu się opłaciły i z dumą pisze te słowa czekając na jutrzejszy termin.
Oczywiście starzy coś tam marudzili: "bla bla jak to bedzie wyglądało na starość: no normalnie a jak ma dziara wyglądać, zresztą pierniki nic sie nie znają na mackowej modzie", zresztą nieważne, bo jestem już na miejscu.
Studio spodobało mi się odrazu, czystość, sterylność: wiecie profesjonalizm na 100 procent, formalności to też sekunda: teraz zostaje tylko czekać aż tatuażystka przyniesie czerwony tusz i można zaczynać.
Tylko kurcze dlaczego tyle jej nie ma? Przecież przyniesienie potrzebnych narzędzi nie zajmuje tak długo, chyba trzeba wejść i sprawdzić...
Nie jestem znawcą i obce są mi tajniki tworzenia czerwonego tuszu ale w życiu bym sie nie spodziewał że zrobiony jest z swieżych płodów wrzucanych do blendera.. no ale w końcu zapłacone: przecież nie wyjde bez tatuażu!

--

„Legowisko” - Jacek Wilkos

Położył się na łóżku. Czekał. Gdy pozostali domownicy usnęli, wyjął z szafki nocnej nóż. Podciągnął koszulkę, ukazując długą bliznę biegnącą wzdłuż boku. Delikatnie przeciął szwy i odłożył narzędzie. Kończyny spłaszczyły się, jakby uszło z nich powietrze, a tułów nienaturalnie się wybrzuszył. Coś wyślizgnęło się z ciała na podłogę i wpełzło pod łóżko. Wąska, ciemna przestrzeń dobrze imitowała jego naturalne legowisko.
Rano obudzi się jako pierwsze. Wsunie się do powłoki, zaszyje ranę i zakryje ubraniem. Jest drobiazgowe. Dba, aby nikt nie zauważył szczegółów odróżniających je od istoty ludzkiej, wie, że to nigdy nie może wyjść na jaw.
Wszystkie osobniki tak robią.

--

"Melancholia" - Bartłomiej Fitas

Kolejny jesienny wieczór. Życie pokornie ustępuje ponurej stagnacji, strugi deszczu spływają po szybach, zimny wiatr bezlitośnie wygina gałęzie, a ja próbuję zrozumieć pacjenta.
- To wróciło – mówi.
Zawsze wraca, odpowiadam w myślach, doskonale go rozumiejąc. Depresja jest nałogiem takim samym jak alkohol, czy narkotyki, niszczy życie i zabija równie skutecznie.
Nagle rozlega się pukanie i nim zdążę odpowiedzieć, drzwi się otwierają. Do gabinetu wchodzi żona pacjenta.
- Przepraszam, że nie poinformowałam pani wcześniej. Dzisiaj rano mój mąż popełnił samobójstwo.
- Słucham? – odpowiadam ze zdziwieniem.
- Podciął sobie żyły. Wykrwawił się – wyjaśnia drżącym głosem.
Spoglądam na fotel naprzeciwko. Pacjent wzrusza ramionami.

--

"Problemy ze snem" - Dawid Kain

– Co pana do mnie sprowadza?
Pacjent wydawał się skołowany, ale odpowiedział:
– Problemy ze snem.
– Trudności z zaśnięciem, wczesne budzenie się?
– Nie, ja w ogóle się nie budzę. Nigdy.
– Czyli teraz to też jest sen? Skąd taki wniosek?
– Zawsze… zawsze pojawia się ten potwór.
Uśmiechnąłem się mimowolnie.
– Proszę wierzyć, żaden z nas nie śpi. A na jawie wszystkie potwory okazują się ludźmi – odparłem, myśląc o małoletnim kierowcy, ostrzu zderzaka i głowie córeczki na kolanach żony. Syn ministra sprawiedliwości, ukarany tylko pouczeniem.
Pacjent zacisnął wargi, a potem ostrożnie zsunął z twarzy ludzką maskę.
W czarnych paciorkach jego oczu nie dostrzegłem śladu człowieczeństwa.

--

"Strzyga" - Karol Mitka

To nie może być prawda, pomyślał na widok bladej, odzianej w niegdyś piękną, teraz podartą w strzępy suknię kobiety wynurzającej się z oparów mgły zasnuwającej las. Zauważył, że unosiła się kilka centymetrów nad ziemią. Osłupiały z przerażenia, zawiesił wzrok na ogromnych piersiach, celujących w niego sterczącymi sutkami. Potem zerknął na obnażone łono. Strzyga obdarzyła strażnika figlarnym uśmieszkiem. Przeniósł wzrok na dłonie o kościstych palcach zwieńczonych szponami i zadrżał ze strachu. Podpłynęła bliżej i złapała go za krocze oblizując lubieżnie wargi. W świetle księżyca błysnęły kły. Teraz zrozumiał, dlaczego potwornie okaleczone ciała jego kolegów wyróżniał jeden szczegół. Wyraz błogości na twarzach.