#scary100challenge

Czym jest #scary100challenge.

--46--

Za czym gonisz - Agnieszka Bock

Krople deszczu uderzały go w twarz. Ból rozrywał mu czaszkę, oczy poprzez czerwoną mgłę dostrzegały tylko mętne zarysy postaci ponad nim. Serce kołatało w panice o mało nie rozrywając klatki piersiowej. Krzyczało: weź oddech! Oddychaj!
A może to nie ono?
I wtedy rozpoznał ją, nachylała się nad nim.
Wyraźnie widział jej piękne, ciemne oczy i przerażenie z jakim się w niego wbijały.
Może to ona krzyczała?
Spróbował złapać oddech, lecz wypluł z siebie jedynie ciepłą ciecz, której krople naznaczyły jej twarz.
I wtedy zrozumiał. Przerażenie ścisnęło jego gardło.
Było mu cholernie zimno, wręcz lodowato.
W głowie usłyszał kojący, ciepły głos. "Jestem twym marzeniem, jestem twym spełnieniem, dogoniłeś mnie."
Otulony tymi słowami zasnął i już się nie obudził.

--45--

Bacz, kogo szukasz - Magda Czerniak

- Może tu leżysz? A może tu? - pytała raz po raz przechadzając się po starym i przez bogów zapomnianym cmentarzu.
Odwiedziła najstarszą wrocławską nekropolię, gdyż tam mieli być pochowani jej dziadkowie, których nigdy nie poznała. Księżyc powoli wychodził z nowiu ku pełni.
Wciąż miała ze sobą len, którym przedwczoraj zakrywała twarz podczas Dziadów, by nieprzychylna dusza jej nie zabrała. Teraz trzymała go kurczowo. Nie znalazła niczego prócz zapadłych, samotnych grobów.
Wróciła do domu. Ściągając płaszcz zamarła nagle. Zdążyła się obrócić i spojrzeć w wybałuszone ślepia wisielca.
- Tu jestem - usłyszała. Len upadł wprost na zdekapitowaną głowę dziewczyny litościwie zakrywając zdjętą przerażeniem twarz.

--44--

Bez tytułu - Lech Baczyński

Zegarek na desce rozdzielczej wskazywał 11:56.
– Spóźnię się na rozmowę! – krzyknęła.
– Widzisz, że nie ma gdzie zaparkować! – Jechał powoli, rozglądając się. – Wiem, jak bardzo ci zależy na nowej pracy – powiedział – ale pod tym biurowcem nie ma żadnego miejsca.
– Stań na ulicy!
– Zapomniałaś, że nasza religia zakazuje łamać kodeks drogowy? Nie próbuj wyskakiwać w biegu, to zabronione!
– Tam jest! – wskazała pustą przestrzeń.
– Tylko dla inwalidów. Wiesz co to znaczy?!
– Już 11:57, muszę wysiąść, teraz!
– Rozumiem – odparł, sięgając za fotel pasażera. Gdy wracali z działki, położył tam siekierkę.
Dobrze, że mam auto w automacie – pomyślał.
Zamachnął się i wbił ostrze w lewe udo.

--43--

--42--

--41--

„Czego się nie robi dla odtworzenia gatunku?” - Weronika Rogalska

Drżała, ale nie z zimna; pod skórą wędrowało nieprzyjemne ciepło.
Zagryzła wargi, powstrzymując wzbierający w gardle skowyt.
Brzuch, uda, stopy pulsowały bólem. Kobieta zacisnęła powieki.
Nitki żył wykwitły na bladej skórze. Rozległo się ciche buczenie oraz szeleszczące szepty, ucięte jak nożem, gdy wrzasnęła przeszywająco i zarzuciła głową w gorączce.
Uderzała potylicą o sterylny, zimny blat. Skrępowana pasami, warczała, wyklinała, błagała o łaskę szybkiej śmierci.
Skóra pękała, odpadała z mięsem, a z niego wychodziły pokraczne stawonogi o lśniących pancerzykach.
Spadały na lodowatą podłogę, niosąc ze sobą zapach wieczności. Powrotu. Chłodu zwycięstwa.
Tetrachele raiblany pełzły w kierunku luster weneckich. Nadal czuły głód.

--40--

Bez tytułu - Kazimierz Kyrcz Jr

Poszłam do babci, żeby dać jej zaproszenie na moją pierwszą komunię świętą. Babcia otworzyła drzwi z nożem kuchennym w ręce. Nie wyglądała na zadowoloną.
- Wnusiu kochana, chcesz się może pobawić w chowanego?! – spytała groźnie.
Nie chciałam, ale widząc minę babci, w te pędy pobiegłam na podwórko w poszukiwaniu miejsca, w którym mogłabym się ukryć.
Schowałam się za porośniętą winogronami altanką. Słyszałam jak babcia odlicza:
- Raz! Kropka. Dwa! Kropka! Trzy… Kropka. Cztery. Kropka. Pięć! Kropka. Sześć. Kropka. Siedem. Kropka. Osiem. Kropka. Dziewięć, kropka. Dziesięć. Szukam!
Babcia prawie od razu odnalazła moją kryjówkę. Złapała mnie za włosy i zaczęła ciąąąąąąąąąąąąąąąąąć mi gardło nożem, warcząc z złością:
- IDŹ JUŻ SPAĆ, WNUSIU!

--39--

"EPIDEMIA" - Kacper Kotulak

To trwało już jakiś czas. Tyle że na początku nie wyglądało wcale tak strasznie. Ot, gdzieś mignęła jakaś wiadomość o kolejnych osobach, o kolejnych… zainfekowanych. Ale oni wszyscy byli przecież tak daleko…
Do czasu.
W końcu musiało dotrzeć też do ludzi, których znałem, których lubiłem. Widziałem, jak dopada ich jednego po drugim. Przechodziło z jednej osoby na kolejną i rozprzestrzeniało się coraz szerzej.
A ja obserwowałem. Obserwowałem z narastającym lękiem. Obserwowałem z nadzieją, że może na mnie nie padnie. Może akurat ja będę odporny. Może akurat nade mną czuwa Opatrzność.
Nic z tego. I mnie w końcu nominowali do #scary100challenge.

--38--

"Gombrowicz" - Adam Froń

Szereg martwych, pozbawionych wyrazu gąb był naprawdę przerażający. Puste spojrzenia utkwione były w nicości, usta rozwarte lekko w poszukiwaniu choćby odrobiny powietrza, rysy zastygłe w błogiej bezcelowości.

--37--

"Listonosz" - Anna Szumacher

--36-- 

"Słuchaj się mamy!" - Sylwia Błach

Oczka, zakryła dłońmi. Usłyszała mamusię:
- Nie podglądaj, licz do stu!
- Trzy, cztery…
Ekscytacja szybko utonęła w znużeniu.
Doszła do czterdziestu, rączki ścierpły. Przy
sześćdziesiątce palce zdrętwiały.
Przy siedemdziesięciu pięciu usłyszała wrzask. Nie ustępował ani na chwilę, to wpadając w wyższe tony, to gasnąc wśród śpiewu ptaków.
- Siedemdziesiąt sześć?
- Błagam, zawołaj tatę!
Zadrżała. Rozpoznała mamusię. Chciała pomóc, ale rozkaz był ważniejszy: “licz do stu, nie podglądaj”.
Przyspieszyła.
- Siedemdziesiąt siedem!
Raz nie posłuchała mamy.
Pamiętała krwawe pręgi, olbrzymie siniaki na brzuchu, godziny w ciemnej piwnicy.
Łza popłynęła po policzku.
- Siedemdziesiąt osiem, co jest po siedemdziesiąt osiem?
Dni mijały, a ona wciąż liczyła.b

--35--

"METAL OF DEATH" - Michał J. Walczak

Był piękny dzień, więc by lepiej wczuć się w mroczne klimaty, zaciągnąłem kotary i zatopiłem kawalerkę w półmroku.
Po chwili Burzum ryknął z winyla, aż głowa sama zaczęła mi latać. Nagłe pacnięcie w czoło wyrwało mnie z transu. Uniosłem wzrok w stronę sufitu. Zdobiła go szybko rosnąca ciemna plama. Pac.
Uchyliłem zasłonę. Snop światła padł na dywan, który coraz bardziej czerwieniał. Przetarłem twarz i wrzasnąłem na widok krwi na dłoni.
Gwałtowne łomotanie do drzwi prawie rozluźniło mi zwieracze.
Otworzyłem roztrzęsiony. Ledwo poznałem sąsiada - wyglądał jak rzeźnik pracujący na akord.
- Co do kur...?!
- Ostrzegałem, że któregoś pięknego dnia przez tą twoją muzykę krew mnie zaleje!

--34--

Bez tytułu - Agnieszka Kwiatkowska

Mieliśmy z Markiem ciche dni, więc nie zdziwiło mnie, gdy wrócił z pracy, przeszedł korytarzem i bez słowa zamknął się w pokoju. Z westchnieniem zanurzyłam się w wannie pełnej wody. Nie zamierzałam go za nic przepraszać, ale siedział naburmuszony już trzecią godzinę. Zapukałam – zero odzewu, jedynie światło padające spod drzwi i odgłosy krzątaniny. W końcu zirytowana napisałam mu smsa:
DALEJ JESTEŚ OBRAŻONY? ROZUMIEM, ŻE KOLACJĘ MOGĘ ZJEŚĆ SOBIE SAMA?
Odpisał niemal natychmiast:
NIE JESTEM OBRAŻONY. KOLACJA NA PEWNO BĘDZIE BARDZO DOBRA. POCZEKASZ NA MNIE I ZJEMY RAZEM? JA ZA GÓRA PÓŁ GODZINY BĘDĘ W DOMU. PRZEPRASZAM, ZASIEDZIAŁEM SIĘ W ROBOCIE.

--33--

"dobRze mnIe zaPamiętacie" - Aga Pilecka

Challenge? Że niby wyzwanie? Wyzywasz mnie?! I co, myślisz, że nie dam rady? Ja nie dam rady?! Serio?! No to teraz patrz! Jej oczy płonęły ze złości. Była wściekła, że ktoś w nią nie wierzy. Była smutna, że po raz kolejny jej możliwości są niedoceniane. Te uczucia sprawiły, że nie tylko postanowiła podjąć wyzwanie, ale też chciała zrobić to w taki sposób, by zostać zapamiętaną. Chcieli by było strasznie, będą mieli strasznie! - powiedziała sama do siebie, jednocześnie skanując strony swojego pamiętnika. Publikowała je, połykała tabletki, zapijała alkoholem. Będzie najstraszniej, bowiem od zawsze rzeczywistość była tym, co przeraża ludzi najbardziej!

--32--

Bez tytułu - Strangely Twisted

Tak jak powiedział Wiewiór – nanosimy na siebie święte olejki Pana. Rozsmarowujemy po twarzy, ciele – wszędzie tam, gdzie chcemy i nie chcemy, bo jak mówi Wiewiór – kontakt z Panem musi być bliski i dogłębny.

Śpiewamy o barce, którą Pan pozostawił na brzegu, bo chciał zapalić gibona albo dwa. Następnie Wiewiór wznosi ręce ku górze mówiąc słowa modlitwy. Coś o swoim czerniaku i romansie ze słońcem. Wsmarowuje olejek w uszy i na ustach po czym grzebiąc w gaciach wyciąga palec i mówi, że musimy być czyści, bo Pan sprawdza grzech poprzez penetrację duszy.

Necrotizing fasciitis – wyje. Wujek Google mówi, że to jedząca mięso bakteria.

--30-31--

"Szare Bóstwo" - Tomasz Czarny

- Mamusia była bardzo niegrzeczna, mamusi należy się kara… - powiedział facet wpatrujący się w odciętą głowę żony i matki, która spoczywała na stoliku do kawy w salonie.
- Ale tatusiu, mama nie ma rączek i nóżek, została jej tylko główka… - dziewczynka spojrzała smutno na to, co pozostało z jej rodzicielki. Ojciec popatrzył na swe dziecko ze zrozumieniem.
- Tak, kochanie, ale musimy napełnić się mamą do końca, inaczej Szare Bóstwo nie będzie zadowolone – Obłęd w jego oczach wzrastał z każdą sekundą. Atmosfera stała się gęsta i nerwowa.
- Ale ja wcale tego nie chcę! Tęsknię za mamusią, tato. Oddaj mi moją mamusię.

"Szare Bóstwo II" - Tomasz Czarny

- Ale co to jest Szare Bóstwo, tato? – zapytała przestraszona dziewczynka. Jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki.
- Szare Bóstwo jest przerażające i tak wszechpotężne, że nawet nie powinienem wymawiać jego imienia na głos! Co ja kurwa, zrobiłem! Biada nam! Musimy się posilić, by to w nas rosło…
- Tato, boję się! – mały aniołek był bliski płaczu. Mężczyzna chwycił dziecko za rękę i ścisnął ją mocno. Otarł swe własne łzy i poszedł do lodówki, skąd wyciągnął rękę brunatnego koloru i duży słoik z jakąś brunatną mazią w środku.
- Posil się nią, zanim to nadejdzie, zanim nadejdzie królestwo Szarego Bóstwa…

--29--

"Miłość uskrzydla" - Red Luk

--28--

"Śnieg" - Piotr T. Dudek

– Mamo, patrz, śnieg pada! – Krzyś paluszkiem wskazał trupioblade niebo, a jego zaspaną twarzyczkę rozpromienił uśmiech szczerego, dziecięcego zachwytu.
Gosia oderwała wzrok od umieszczonego na desce rozdzielczej radia, które wciąż od nowa przeszukiwało cały zakres fal FM, i dostrzegła białe drobiny osiadające na przedniej szybie wlokącego się opustoszałą autostradą samochodu. Odruchowo uruchomiła wycieraczki, ale te, zamiast zetrzeć śnieg, tylko rozmazały go w szare, tłustawe smugi.
Kobieta przyglądała się temu przez chwilę w ciszy, a potem wychrypiała nieswoim głosem:
– Śpij, skarbie. Przed nami długa droga.
Nachyliła się, by pocałować chłopca w czoło i dyskretnie odpięła pasy bezpieczeństwa – swój i jego.
Samochód przyśpieszył.

--27--

"Strzyga" - Karol Mitka

--26--

"Problemy ze snem" - Dawid Kain

– Co pana do mnie sprowadza?
Pacjent wydawał się skołowany, ale odpowiedział:
– Problemy ze snem.
– Trudności z zaśnięciem, wczesne budzenie się?
– Nie, ja w ogóle się nie budzę. Nigdy.
– Czyli teraz to też jest sen? Skąd taki wniosek?
– Zawsze… zawsze pojawia się ten potwór.
Uśmiechnąłem się mimowolnie.
– Proszę wierzyć, żaden z nas nie śpi. A na jawie wszystkie potwory okazują się ludźmi – odparłem, myśląc o małoletnim kierowcy, ostrzu zderzaka i głowie córeczki na kolanach żony. Syn ministra sprawiedliwości, ukarany tylko pouczeniem.
Pacjent zacisnął wargi, a potem ostrożnie zsunął z twarzy ludzką maskę.
W czarnych paciorkach jego oczu nie dostrzegłem śladu człowieczeństwa.

--25--

"Melancholia" - Bartłomiej Fitas

Kolejny jesienny wieczór. Życie pokornie ustępuje ponurej stagnacji, strugi deszczu spływają po szybach, zimny wiatr bezlitośnie wygina gałęzie, a ja próbuję zrozumieć pacjenta.
- To wróciło – mówi.
Zawsze wraca, odpowiadam w myślach, doskonale go rozumiejąc. Depresja jest nałogiem takim samym jak alkohol, czy narkotyki, niszczy życie i zabija równie skutecznie.
Nagle rozlega się pukanie i nim zdążę odpowiedzieć, drzwi się otwierają. Do gabinetu wchodzi żona pacjenta.
- Przepraszam, że nie poinformowałam pani wcześniej. Dzisiaj rano mój mąż popełnił samobójstwo.
- Słucham? – odpowiadam ze zdziwieniem.
- Podciął sobie żyły. Wykrwawił się – wyjaśnia drżącym głosem.
Spoglądam na fotel naprzeciwko. Pacjent wzrusza ramionami.

--24--

„Legowisko” - Jacek Wilkos

Położył się na łóżku. Czekał. Gdy pozostali domownicy usnęli, wyjął z szafki nocnej nóż. Podciągnął koszulkę, ukazując długą bliznę biegnącą wzdłuż boku. Delikatnie przeciął szwy i odłożył narzędzie. Kończyny spłaszczyły się, jakby uszło z nich powietrze, a tułów nienaturalnie się wybrzuszył. Coś wyślizgnęło się z ciała na podłogę i wpełzło pod łóżko. Wąska, ciemna przestrzeń dobrze imitowała jego naturalne legowisko.
Rano obudzi się jako pierwsze. Wsunie się do powłoki, zaszyje ranę i zakryje ubraniem. Jest drobiazgowe. Dba, aby nikt nie zauważył szczegółów odróżniających je od istoty ludzkiej, wie, że to nigdy nie może wyjść na jaw.
Wszystkie osobniki tak robią.

--23--

"Tatuaż" - Maciej Klimek

Wiecie czym jest szczęscie?
To nie jakieś durne zakupy, kochająca osoba czy pełen portfel. Szczęscie to nowy, oczojebny Lovecraftowski tatuaż na ramieniu!! Tygodnie wyrzeczeń w końcu się opłaciły i z dumą pisze te słowa czekając na jutrzejszy termin.
Oczywiście starzy coś tam marudzili: "bla bla jak to bedzie wyglądało na starość: no normalnie a jak ma dziara wyglądać, zresztą pierniki nic sie nie znają na mackowej modzie", zresztą nieważne, bo jestem już na miejscu.
Studio spodobało mi się odrazu, czystość, sterylność: wiecie profesjonalizm na 100 procent, formalności to też sekunda: teraz zostaje tylko czekać aż tatuażystka przyniesie czerwony tusz i można zaczynać.
Tylko kurcze dlaczego tyle jej nie ma? Przecież przyniesienie potrzebnych narzędzi nie zajmuje tak długo, chyba trzeba wejść i sprawdzić...
Nie jestem znawcą i obce są mi tajniki tworzenia czerwonego tuszu ale w życiu bym sie nie spodziewał że zrobiony jest z swieżych płodów wrzucanych do blendera.. no ale w końcu zapłacone: przecież nie wyjde bez tatuażu!

--22--

„Przesyłka dla Antosia” - Marek Ścieszek

– Dzień dobry, kurier. Zastanę pana w domu?
– Oczywiście. Czekamy na pana.
– Mógłby pan wyjść? Jestem na zewnątrz.
– Nie bardzo. Nie mam z kim zostawić dziecka.
W przyłożonej do mego ucha komórce zapada cisza. Kilka stłumionych słów w tle. Dźwięk zrywanego połączenia. Dwie minuty później słyszę kroki na klatce schodowej i dzwonek do drzwi.
– Proszę do środka.
– Trzeba będzie podpisać. W tym miejscu. Fajny dzieciak.
Odwracam głowę. Za moimi plecami stoi Antoś.
– Tak – odpowiadam. – Ta przesyłka jest właśnie dla niego.
– A co jest w pudełku? Zabawka?
– Pudełko jest puste – informuję go, zamykając drzwi.
Kąciki warg Antosia unoszą się niespiesznie, ukazując kły.

--20-21--

"Zabawa" - Wojciech Gunia

Syn lubi zderzać resoraki. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że po każdej takiej zabawie czytam wiadomości o wypadku drogowym.

Kiedyś zrzucił na ziemię samolocik. Na następny dzień świat obiegły zdjęcia katastrofy.

Raz na ognisku zbudował z pokruszonych cegieł i patyków mały domek, w którym siedziały ludziki z papieru. Tego samego dnia dowiedzieliśmy się o ofiarach śmiertelnych pożaru w sąsiedniej wsi.

Patrzę na mojego syna. W jego ruchach nie ma gwałtowności, jego oczy są jasne i pogodne. Być może skądś „wie”, ale nie jest świadomy co.

Jest jeszcze druga możliwość, ale o niej akurat wolę nie myśleć.

"Kto tam stoi?" - Wojciech Gunia

Mijam ją co jakiś czas. Nie codziennie, nie regularnie, tylko co jakiś czas.

Widzę ją, postać odwróconą plecami, nieruchomą, w cienistej bramie, w bocznej alejce parku, gdzieś na krawędzi kręgu światła spływającego z latarni.

Nie potrafię określić jej płci. Ani wzrostu. Tak, jakby gdzieś zaburzała się perspektywa.

Niby skryta, rzuca się w oczy, wbija boleśnie w kącik oka, jak drzazga na gładkiej powierzchni świata.

Za każdym razem stoi pod innym kątem, czasami wydaje mi się, że niemal widzę zarys profilu.

Nic nie przeraża mnie tak bardzo jak myśl, że kiedyś staniemy twarzą w twarz, że kiedyś spojrzymy sobie w oczy.

--19--

"Pani" - Jakub Bielawski

--18--

"SERCE" - Anna Musiałowicz

Stukanie rozchodziło się po całym domu. Uporczywe, nieznośne, niedające się skupić na niczym. Nie ustawało, dopóki nie podniósł się, nie przeszedł korytarza, nie otworzył drzwi. Za nimi napotykał pustkę. Głupie dzieciaki robią kawały – pomyślał. Lekko kulejąc na prawą nogę wrócił na fotel, gdzie rozsiadł się wygodnie. Stukanie znów rozległo się w całym domu. Nie mógł go zignorować, ponownie ciężko się podniósł i ruszył korytarzem. Gdy tylko dotknął klamki, ucichło. Zirytowany wrócił do pokoju, wiedząc, że zaraz, wbrew sobie, ruszy ku drzwiom. Przemierzył drogę kolejny raz, a gdy je uchylił, usłyszał:
– Pod podłogą, mężu. Tu, gdzie ukryłeś moje martwe ciało.

--16-17--

Bez tytułu - Sandra Gatt Osińska

– Mamo za ile obiad?
„Za 50 złotych, jebany nierobie” – pomyślałam, krojąc cholerną marchewkę. Wściekłość sprawiała, że moje ruchy były niezdarne. Gdy ponownie opuściłam nóż na warzywo, ten ześlizgnął się i spadł wprost na palec. Odruchowo włożyłam skaleczony palec do ust. Przez tę pandemię utrudniono nam dostęp do mięsa. Ciągle jadłam paskudne strączki. Ach, jak bardzo marzyłam o dobrym steku…
Spojrzałam na syna i uśmiechnęłam się szeroko.
– Kochanie, co zrobiłaś z Tomkiem? Jest dziś wyjątkowo cicho... – zapytał mój mąż, wchodząc do kuchni.
– Będzie na obiad.
– Wyszedł z domu? W trakcie pandemii?!
– Będzie na obiad – powtórzyłam spokojnie, podając mężowi talerz z gulaszem.

--15--

Bez tytułu - Karolina Mangusta Kaczkowska

Wydłubałam sobie oko, chcąc się podrapać. Zwisa mi teraz z oczodołu na nerwie i tętnicy. Dziwne uczucie. Jednocześnie widzę siebie w lustrze i swoje stopy oraz podłogę (trzeba było jednak wczoraj odkurzyć).
Zastanawiam się, co teraz? Wepchnąć oko z powrotem na miejsce?
Spróbuję, ale... zaraz...
Co to?
Coś się rusza w oczodole! Znowu swędzi! Przez krawędź oczodołu przełażą ogromne... stonogi? Segmentowane ciała mają z osiem centymetrów długości. Jak się tam pomieściły? Bujają wiszącym okiem, robi mi się niedobrze. Rzygam, kiedy opuszczają mój oczodół.
Teraz rozumiem, czemu matka tyle razy powtarzała: uważaj, żeby sperma nie dostała ci się do oczu.

--14--

POST MORTEM - Krzysztof Maciejewski

Pierwszy raz sfotografowano mnie, gdy już byłam martwa. W tamtych czasach, pod berłem małej wielkiej królowej, niewiele rodzin stać było na zrobienie zdjęcia żywemu dziecku. Namalowano mi śliczne oczy na powiekach, bo moje prawdziwe dawno zżarły robaki. Rodzice kazali przynieść wielkie kosze kwiatów z ogrodu, by okiełznać straszliwy smród wydobywający się z mojego ciała. Długo się czeka na pochówek w Londynie... Teraz wydaje mi się, że równie długo zwleka fotograf. Już tyle godzin siedzimy! Ale to chyba za moment! A sto lat później oglądacie wiktoriańskiego ojca, małą dziewczynkę i kobietę z dziwnym wyrazem twarzy, bo właśnie wtedy ścisnęłam jej dłoń...

--13--

"Teraz" - Bartłomiej Grubich

Krótka to była nić, a pękła. Szkoda. Długo jeszcze? Nie, odpowiedziała. Tylko przestań kaszleć, dodała. Słońce tańczyło na trawie, w takie dni jak ten tak bardzo trudno umierać. Czy wrócimy do szkoły? Nie, odpowiedziała. Jej wypowiedzi były krótkie i wątpiące, jakby nie umiała inaczej. Umiała, ale kiedyś, nie teraz. Teraz usiądź, powiedziała stanowczo, a dziecko usiadło. Teraz zamknij oczy. Zrobiło jak kazała. Za sobą usłyszało głosy, kiedy się nic nie widzi, słyszy się wyraźniej. Zapytało kto to, ale nikt nie odpowiedział. Poczuło zimno na swoim brzuchu, a tysiące motyli w kolorze czerwieni wzleciało w górę. A później rozsiadły się wszędzie.

--12--

"Nimfa" - Marcin Piotrowski

Polanę rozświetlało jedynie światło księżyca. Mężczyzna leżał pod jednym z niewielu rosnących drzew. Niewzruszone oczy skierowane były na nagą piękność. Bogini wydawała się emanować własnym źródłem światła. Stała nieruchomo, jak i nieruchomy wydawał się las, spowity nienaturalną ciszą. Z dumą prezentowała obfity biust jakby czekając na reakcję partnera. Na próżno. Niewzruszona tym nimfa, dotknięta doskonałością uśmiechnęła się w końcu prezentując zakrwawione zęby. Podeszła bliżej, stąpając lekko jakby nic nie ważyła. Długimi, ostrymi niczym brzytwa pazurami podrapała się po śnieżnobiałej skórze. Oblizała krew z ust i ukucnęła. Teraz miała lepszy widok. Z podnieceniem patrzyła na robactwo toczące zwłoki niedawnego kochanka.

--11--

"Przesądy" - Dagmara Adwentowska

Jest taki przesąd, że jeśli w studni pływają traszki, to woda w niej jest kryształowo czysta. Kiedy więc wyciągnąłem ceber pełen szarawych stworzonek, najpierw się ucieszyłem. Matka jednak była daleka od zachwytów i zauważyła, że traszki są niezbyt ruchliwe.
- Patrz, jakie wzdęte. Raczej nie powinny pływać brzuchami do góry. Struły się. W wodzie jest coś niedobrego.
Uciekłem wzrokiem w ciemną, pełną ech studnię. Mamusia przypadkiem trafiła w samo sedno. Mogłem to przewidzieć. Głupio zrobiłem, pośpiech mnie gonił. Tatę koniecznie trzeba teraz szybko wyłowić i schować w bezpiecznym miejscu, gdzie nie będzie już przeszkadzał ani truł mnie, mamie ani przesądom.

--10--

"Zamyślona" - Joanna Pypłacz

--9--

„Cicha przystań” - Flora Woźnica

--8--

„Piętro niżej” - Grzegorz Kopiec

Nienawidzę Anki od chwili jej narodzin. Młodsza siostrzyczka. Przekleństwo moje. Całe szczęście, że pokoje mamy na różnych piętrach, bo którejś nocy poszedłbym i własnymi rękoma udusił gada. Przyznaję, choruje, nawet ciężko, ale czy to wystarczający powód, aby wciąż się mną wysługiwać? A teraz jeszcze to. Za oknem zima i jakieś minus piętnaście stopni, ale w domu nagrzane, jak w piekarni, a ona:
- Romek, zrób coś, bo jest mi tu strasznie zimno.
Co miałem zrobić? Zszedłem do niej, ale gdy stanąłem w progu pokoju, nie wiedziałem: śmiać się, czy płakać. Zobaczywszy gładko zasłane łóżko, uzmysłowiłem sobie, że wczoraj ją pochowaliśmy.

--7--

"Szkło" - Krzysztof Rewiuk

Dziewczynka za szybą podnosi lewą rączkę. Ja podnoszę prawą. Uśmiecha się, odsłaniając szczerbę między zębami. Odpowiadam tym samym. Wystawia język – mój jest znacznie krótszy.
Mamy na sobie prawie identyczne, żółte sukienki. Jej włosy są nieco ciemniejsze, a oczy jakby mniej niebieskie, ale może to tylko kwestia innego oświetlenia.
- Alicja!
Głos, słabo tłumiony przez szkło, zapowiada rozstanie.
- Alicja, pośpiesz się, wychodzimy!
Dziewczynka odwraca się i biegnie do mamy, ja zostaję za szybą. Słyszę jeszcze z daleka:
- Mówiłam ci, że jak będziesz tyle stała przed lustrem, to w końcu zobaczysz potwora?
Kiedy dziewczynka wróci, żeby się ze mną pobawić, pokażę jej prawdę.

--6--

"Stara torba" - Anna Maria Wybraniec

--5--

"Maseczka "ochronna"" - Tomasz Siwiec

Pedofil zaparkował pod szkołą i cierpliwie czekał na kolejną ofiarę. Ta, która właśnie szła w jego kierunku, nie mogła mieć więcej niż dziewięć lat. Różowe trampki, krótka spódniczka, jaskrawy podkoszulek i maseczka na twarzy. Szybkim ruchem otworzył drzwi i wciągnął dziewczynkę do samochodu. Ruszył na „piskach” i po chwili oddalił się spod szkoły. Zaciekawił go jej spokój. Zerknął w lusterko i zauważył, że dziecko zdejmuje z twarzy maseczkę. Wrzasnął przerażony, widząc żółte kły, które w momencie zatopiły się w jego szyję. Mała wampirzyca uśmiechnęła się na myśl o tym, że jednak te maseczki ochronne są bardzo praktyczne dla jej gatunku.

--4--

"Przyjaciele" - Barbara Mikulska

- Za co ja ci płacę? Dlaczego ta kanciapa jest nieposprzątana? Co to za wata?
Twarz mężczyzny nabiegła krwią, drobinki śliny pryskały naokoło, gdy wrzeszczał, wymachując rękami. Chyba najbardziej irytowało go, że podwładny kompletnie nie reaguje na reprymendę.
- Nie rozumiesz, co do ciebie mówię?
Marian odwrócił się od szefa, wsunął rękę do pakamery i trącił grubą białą nić, potem przyglądał się, jak z każdego kąta wyłaniają się jego przyjaciele. Najmniejszy miał wielkość pięści, największy sporego kota.
- Pora karmienia, kochani – szepnął, popchnął szefa i zaraz zamknął drzwi.
Krzyki trwały ledwie chwilę, dopóki pająki nie zawinęły ofiary w kokon.

--3--

"Szczęśliwe dzieciństwo" - Artur Grzelak 

Tacoma, 1954

Skrwawiony nóż kolejny raz wbił się w ciało zwierzęcia. Chłopak sprawnie rozpruł brzuch kota, ukazując parujące wnętrzności. Metodycznymi ruchami wypatroszył truchło, wkładając poszczególne organy do przygotowanego wcześniej pudełka. Następnie odciął przednie i tylne łapy oraz wydłubał oczy. Zabierał się za ogon, kiedy usłyszał dochodzący z ganku głos matki:
- Teddy, chodź do domu. Kolacja czeka!
Ośmioletni Ted Bundy oderwał się od kocich zwłok, wstał i nieśpiesznym krokiem podszedł do stojącego nieopodal wiadra z wodą. Myjąc ręce z krwi złorzeczył w myślach, że żadna kobieta nigdy nie będzie mu rozkazywać. Dwadzieścia lat później zabił pierwszą ze swoich ponad trzydziestu ofiar.

--2--

"Siostrzyczka" - Marcin Majchrzak

Jako dzieci często spaliśmy razem, ale tego dnia siostra wyjątkowo mnie wkurzała. Wierciła się i ocierała o moje nogi. Czułam, jak bardzo jest zimna.
– Kąpałaś się w lodzie, czy jak? – zapytałam w końcu, ale Ania milczała.
Długo nie byłam w stanie zasnąć, wsłuchiwałam się więc w dźwięki zza ściany. Słyszałam, jak mój tato rozmawia z kimś w kuchni. Kto mógł być tak późnym gościem?
Wreszcie rozpoznałam głos. Ojciec rozmawiał z nikim innym, jak z moją siostrą. Mówiła mu, że nie śpi, bo musiała dłużej posiedzieć przy książkach.
Ale głupi sen! – pomyślałam.
Przecież Anka nie mogła być w dwóch miejscach jednocześnie.

--1--

"Edmund" - Maciej Szymczak

Edmund drżał z zachwytu słuchając zawodzenia potępionych dusz. Stał w cieniu latarni, pośród grobów i zardzewiałych krzyży, wpatrując się w dzieło swojego życia. Księżyc świecił ponad mogiłami roztaczając wokół diabelski czar. Zapach wilgotnej ziemi świeżo rozkopanego grobu mieszał się z trupim odorem unoszącym się spod wieka otwartej trumny.
Nieboszczka leżała na ziemi z szeroko rozwartymi nogami. Edmund trzymał w prawej dłoni zakrwawiony nóż, w lewej zaś narządy płciowe. Włosy łonowe przyjemnie łaskotały wewnętrzną część dłoni. Oczy zmarłej spoczywały w kieszeni spodni. Edmund zaśmiał się ponuro po czym ruszył alejką w stronę domu. To tam czekały na niego jego ukochane lalki.